Nadat we genoeg port wijnen geproefd hadden in de Douro Vallei, gingen we verder en reden we terug naar de zuid-westkust van Portugal om een mooie kampeerplek langs de kust te vinden. We hadden verschillende opties, maar waren erg tevreden met de plek die we uiteindelijk gekozen hadden, boven op een klif in de buurt van Atouguia da Baleia. We wisten niet wat we konden verwachten, aangezien het een wild-kampeerplek was, maar bij aankomst waren we blij om te zien dat er geen anderen waren, maar er alleen een paar lokale auto's stonden geparkeerd (van vissers of strandbezoekers).

We zetten onze stoelen en tafel op voor de avond, parkeerde North in de richting van de zee om een prachtig uitzicht op de kustlijn te hebben en genoten eenvoudigweg van het prachtige strand onder ons. Terwijl Laura besloot dat het tijd was voor een goed boek, kon ik mezelf er niet van weerhouden om een weg naar het strand te vinden. Hoewel de weg naar beneden niet bepaald een mooi aangelegd paadje of zelfs ook maar aangegeven was, lukte het toch om ongeveer 10 minuten in het zand te staan. Niet slecht op slippers.

Dinner with a view

Tijdens de avond, terwijl de zon langzaam achter de horizon verdween, hebben we onszelf verwend met een goed diner. We hadden wat verse inktvissen gekocht en zijn er zowaar in geslaagd om ze goed schoon te maken (al kon de keuken daarna ook een schoonmaakbeurt gebruiken). We hebben ze vervolgens gemarineerd met wat citroensap, olijfolie en peterselie en ze in de pan gegrild als voorgerecht (ja, het was een beetje als een gerecht uit een restaurant die avond, maar dan met beter uitzicht). Als hoofdgerecht genoten we van een heerlijke garnalenpasta die Laura had gemaakt en met een glas wijn erbij was de avond helemaal compleet.

De volgende dag werden we wakker en besloten we dat we onze viervoeter niet langer bij de oceaan konden weghouden. Aangezien de weg recht naar beneden een beetje gevaarlijk was met een hond aan de lijn, besloten we om door het dorp te lopen en het strand vanaf de noordkant te bereiken. De wandeling duurde slechts 20 minuten en het dorpje had wat kleine winkeltjes en cafés, waardoor er een ontspannen sfeer hing.

We hebben wat tijd op het strand doorgebracht en Moose kon zijn geluk niet op met het gooien en halen van zijn balletje. Zwemmen zat er niet echt in, onze held op zijn korte pootjes vond de golven wat te hoog.

Ericeira & het strand van Ursa

Na het strandbezoek zijn we verder naar het zuiden gereisd richting Ericeira, de surfhotspot van West-Portugal. De stad ligt aan de kust en is enorm populair als bestemming om te leren surfen en er hangt een gezellige, levendige sfeer. Er waren veel groepjes mensen die op de dag van ons bezoek aan het surfen waren en ook de restaurants en cafe's waren goed bezocht. Omdat het buiten het seizoen was, was parkeren eigenlijk vrij gemakkelijk, omdat er een grote parkeerplaats voor campers is vlak bij het stadscentrum ( gevonden met dank aan de Park4Night-app) en de wandeling naar de stad leidt je door de vele kleurrijke straatjes en pleintjes die Ericeira te bieden heeft. Leuke plek, als was ik Laura een paar keer kwijt omdat ze in elke surfwinkel naar de kleding stond te bewonderen. Na door Ericeira gewandeld te hebben en de kunsten van de surfers langs te kust aanschouwd te hebben, slaagden we er, na even wachten, in een plekje te vinden in het Dear Rose café. Het is een vrij klein café dus het was niet eenvoudig, maar de fantastische koffie (en misschien de nog lekkerdere cake), maakten het wachten meer dan waard.

's Middags reden we naar Ursa Beach, bekend als een van de mooiste stranden van west-Portugal. We wisten niet dat het eigenlijk heel dicht bij Cabo da Roca lag, het meest westelijke punt van (continentaal) Europa! Het strand zelf is niet direct bereikbaar met de auto en North stond voor zijn eerste echte uitdaging om bij de parkeerplaats te komen. De onverharde weg hier naartoe zat vol met kuilen en hobbels, dus we moesten behoorlijk voorzichtig en rustig aan doen om er te komen. Gelukkig duurde het ritje uiteindelijk slechts 5 minuten. Vanaf de parkeerplaats moesten we echter nog ongeveer 20-30 minuten een behoorlijk steile afdaling maken, wat een beetje uitdagend was met Moose die hier en daar aan de riem trok en ervoor zorgde dat Laura een paar keer uitgleed. We bereikten het strand ongedeerd, zij het niet helemaal "ontspannen". Het was echter de moeite waard, omdat het strand wordt omgeven door een massieve rotsformatie die het beschermt tegen de wind. We bleven een paar uur om te genieten van het zachte weer. Ook Moose was bijzonder blij dat we weer eindeloos balletjes konden gooien, totdat hij vrijwel uit het niets ruzie kreeg met een andere hond. We weten niet waarom, maar hij was niet blij en de andere hond ook niet. We hebben hem gecontroleerd, maar hij had geen littekens, hoewel hij wel een beetje bang was en de volgende 15 minuten als een konijn tegen Laura gekleefd zat. Daarop besloten we kort daarna maar terug naar North te gaan.

Die avond zochten we naar een wederom een plek om wild te kamperen, maar vonden alleen een plaats die er nogal armoedig uitzag en waar al 3 andere kampeerders stonden, dus zijn we doorgereisd naar een camping in de buurt van Cascais, een relaxt stadje ten westen van Lissabon.

Cascais

We verbleven de volgende 3 nachten in Cascais. De camping had een buitenzwembad (waar Laura vooral enthousiast over was), maar de camping lag ook dicht bij de zee en op loopafstand van het stadje zelf (ongeveer 1,5 uur, als je de juiste route neemt). Ik besloot dat ik de volgende dag de wandeling zou maken en de stad zou verkennen, zodat Laura wat kon werken en kon genieten van een welverdiende break aan de rand van het zwembad.

's Morgens besloot ik de wandeling langs de kust te nemen, in de veronderstelling dat het ongeveer 1,5 uur zou duren om Cascais te bereiken. Het werd uiteindelijk bijna 3 uur, dankzij de enorme omweg die ik onbewust genomen had. Ik kan niet echt zeggen dat het de moeite waard was. Hoewel het een wandeling langs de kust was, was het niet echt het meest spectaculaire deel van de west-kust, afgezien van de gebieden dicht bij Cascais. Ik maakte een korte stop bij Casa de Guia, een charmant klein restaurant-dorpje aan de kust met een handvol restaurants en wat winkels. Erg ontspannen en zeker een bezoek waard, hoewel de "Iced Latte" echt koffie met melk en ijsklontjes was, dus die sla ik in het vervolg over.

Cascais zelf is eigenlijk veel groter dan ik dacht, meer als een kleine stad dan als een dorp. Het was er eigenlijk best bruisend van mensen, er waren tal van ijssalons (yup, ik heb me niet ingehouden) en restaurants, maar het was er ook behoorlijk toeristisch. Het heeft een aantal prachtige oude panden en een klein kasteel en de stad is over het algemeen heel fotogeniek. Na wat rondgestruind te hebben, koos ik eieren voor mijn geld en heb ik de terugreis met een Uber afgelegd (slechts 4 euro & 15 minuten) in plaats van de hele weg terug te lopen.

Eenmaal terug trof ik Laura al aan bij het zwembad, waarna we samen nog even van de zon genoten hebben.

Sintra

De volgende dag gingen we naar Sintra, een historische stad waar ik al een tijdje enthousiast over was. Ik was een paar jaar geleden met een groep vrienden in Lissabon geweest, maar we hebben toen Sintra niet kunnen bezoeken. Daarom wilde ik deze kans niet voorbij laten gaan en het opnieuw overslaan en omdat het een dinsdagmiddag was in het voorseizoen en nog niet te warm, leek het een geweldige gelegenheid om erheen te gaan. We konden Moose achterlaten om North op de camping te bewaken en namen een Uber naar Sintra, omdat we hadden gelezen dat parkeren in de stad zeer beperkt is en dat je nog steeds openbaar vervoer moet gebruiken om de heuvel met alle paleizen te bereiken.

We werden afgezet bij de top van de heuvel, vlakbij de ingang van het Pena paleis. Toen we naar de hoofdingang liepen, zagen we dat er een kleine rij stond bij het kaartjesloket, wat een eerste verrassing was (ja, er zouden er nog meer volgen). We stonden ongeveer 10 minuten in de rij en kochten 2 kaartjes. Het was ongeveer 15:30 uur en we kregen een kaartje voor 16:30 uur, maar we kregen te horen dat we ondertussen van de tuinen konden genieten. De tuinen zijn zelf meer als een natuurpark en zijn behoorlijk mooi. Er is een soort speurtocht die je door de tuinen leidt en je veel prachtige flora, fauna en oude kassen laat zien. De wandeling was echt de moeite waard, maar dat was natuurlijk niet de reden waarom we naar het Pena-paleis kwamen.

De binnenkant van het Pena-paleis

Rond 16:15 uur maakten we onze weg terug naar de ingang van het paleis. We werden wederom verrast door een enorme rij. Dit was bijzonder apart gezien het tijdstip van ons bezoek, maar met goede zin gingen in de rij staan om naar binnen te gaan. Om 16:30 uur begon de rij te bewegen, maar we ontdekten dat we tot dan niet eens de helft van de rij gezien hadden en het duurde meer dan 30 minuten voordat we bij de ingang van het paleis waren. Al enigszins ontmoedigd dat dit een bijzondere ervaring zou worden, bleven we ons voorhouden dat als we eenmaal binnen zouden zijn, het waarschijnlijk wat relaxter zou worden en we onze weg vrij van de menigte konden banen door het paleis. Niets bleek minder waar. Werkelijk de hele route door het kasteel was vastgesteld en omheind, en iedereen werd gedwongen om precies dezelfde route te volgen. In een stop-wandel-stop tempo bewogen we langzaam voort en konden we de kamers van het paleis aanschouwen, tezamen met nog honderden anderen. De man voor ons leek er wel erg tevreden mee, maakte selfies met een interval van 20 seconden gedurende de hele tocht (inclusief de tijd dat we in de rij stonden, niet overdreven), maar wij waren minder enthousiast over ons bezoek. Na ongeveer 15 minuten ons als slakken voortbewogen te hebben, besloten we dat het niets voor ons was. In plaats van nog een uur vooruit te kruipen, stapten we over wat touwtjes en stonden we na 10 minuten weer buiten. We waren teleurgesteld. Begrijp ons niet verkeerd, het paleis is prachtig, zowel van buiten als van binnen (voor zover we hebben gezien), maar de drukte bederft echt de pret. We verwachtten niet dat we er helemaal alleen zouden zijn, maar we konden ons niet voorstellen wat je in het hoogseizoen zou aantreffen (en dan nog niet eens rekening houdend met de hitte).

Eenmaal buiten, rond 17:15 uur, waren we er eigenlijk wel klaar mee. Daarop besloten we de andere paleizen en kastelen over te slaan (sommige waren sowieso al gesloten), gezien we na dit debacle niet verwachtten daar iets anders te zien. Kortom: als je geen bezwaar hebt tegen massatoerisme is Sintra een grote aanrader, anders is het advies om het over te slaan.

Porto Covo

We bleven die avond op de camping en de volgende ochtend verlieten we de omgeving van Cascais en reisden we verder naar het zuiden, in de richting van de Costa Vicentina. Onze eerste stop langs dit deel van de kust was Porto Covo. We kwamen aan bij een camping aan de rand van het dorp. De omgeving was erg rustig, een zaligheid in vergelijking met de drukte in en rond Sintra. 's Avonds maakten we een wandeling langs de kustlijn, die enorm ruig en adembenemend was in het laaghangende zonlicht. Ik heb me hier nog even kunnen uitleven met de camera en wat foto's kunnen maken van de dramatische rotsformaties langs de kust.

s Ochtends, enthousiast door dit meer natuurlijke en rustige deel van Portugal, reden we naar Zambujeira do Mar, een zeer klein stadje dat net zo ontspannend is als het klinkt. Langs dit dorp loopt ook de beroemde Fishermen's Trail (van Sines naar Lagos). Hier besloten we een paar dagen pauze te nemen en te ontspannen op een camping om te genieten van het goede weer, het eten en om onze reiskosten op een rijtje te zetten voor onze eerste (volledige) maand dat we op reis waren. Als je van plan bent om op de lange termijn te reizen, moet je een beetje op je kosten letten, dus dat we gedaan en we hebben een overzicht gemaakt om te delen zodat andere ook een idee kunnen krijgen (het overzicht is alleen in het Engels te lezen).

De Fishermen's Trail

De dag dat we Zambujeira do Mar verlieten, gingen we uit elkaar. Nou ja, niet echt, we houden nog steeds van elkaar, maar Laura nam North en Moose (die wat van streek leek te zijn omdat zijn baasjes verschillende richtingen op gingen) mee naar de volgende camping, en ik besloot dezelfde reis te voet te maken, langs de Fishermen's Trail. Dit is een wandeling van Zambujeira do Mar naar Praia de Odeceixe (Odeceixe-strand), verlengd tot aan onze camping, wat neerkomt op 25 km, dus een mooie dagbesteding.

Dit deel van de Fishermen's Trail staat bekend als een van de mooiere en ruigere gedeeltes, met niet veel bebouwing, en dat was ook precies wat ik ervaarde. Het is niet bijzonder zwaar, er zijn een paar steilere gedeeltes en soms is het zand wat diep, maar meestal is het meer een wandeling dan een hike. Er zijn eigenlijk 2 paden met dezelfde naam, waarvan er één de oude Fishermen's Trail is (en de mooiere) en er is het nieuwe pad, dat iets meer landinwaarts loopt. Ik besloot het oude pad te volgen waar mogelijk, omdat het veel gevarieerder is en dichter bij de steile kliffen blijft (het is niet echt gevaarlijk, maar toch ben ik weggebleven van de randjes). De wandeling zelf is behoorlijk divers, het brengt je langs meerdere stranden, meestal verlaten op de vele ooievaars na die hun nesten op de rotsachtige toppen eromheen hadden gebouwd. Op een goede dag biedt het prachtige en verre uitzichten langs de westkust van Portugal, wat zeer de moeite waard is. Op ongeveer tweederde tussen Zambujeira do Mar en het Odeceixe-strand is er een klein dorp genaamd Azenha do Mar. Het is erg klein, maar er zijn twee (misschien meer, maar ik zag er twee) restaurantjes, ideaal voor een pauze en een lunch met uitzicht op de kliffen en de zee.

Na de lunch merkte ik dat het pad meer landinwaarts liep, omdat delen van het oude pad erg onstabiel waren, dus er was geen andere optie dan het nieuwe pad te volgen. Het is echter veel minder interessant dan de kustwandeling, afgezien van de grappige "mini-dierentuin" met zebra's, buffels en struisvogels (met eieren!) waar je ineens tegenaan loopt (dit is geen grap).

Aangekomen bij het eindpunt bereikte ik het uitkijkpunt met uitzicht op het strand van Odeceixe. Dit staat bekend als het hoogtepunt van de wandeling, hoewel ik vond dat er eerder op de dag veel andere even mooie uitzichtpunten waren. Het biedt echter een geweldig uitzicht over Odeceixe Mar en je kunt hier het strand en de uitmonding van de rivier in één blik vangen, dus het is absoluut de moeite waard!

Vanaf het uitkijkpunt moest ik nog ongeveer 6 km lopen naar de camping, wat niet zo boeiend is als het kustgedeelte, maar je loopt wel een tijdje langs de rivier voordat de weg je door het platteland leidt. Het is leuk, maar niet fantastisch, omdat je voornamelijk langs de hoofdweg loopt waar ook auto's rijden. Natuurlijk zou je een Uber of ander vervoermiddel kunnen nemen om dit stuk over te slaan, maar het was een mooie zonnige dag, dus ik besloot de dag te voet te beëindigen.

Bij aankomst op de camping werd ik verwelkomd door een blije Laura en een nog blijere Moose. We hebben daarna nog even ontspannen bij het zwembad, de vermoeide benen laten rusten in de hangmat, een paar telefoontjes naar het thuisfront gepleegd en 's avonds genoten op de stilte op camping in de buurt van São Miguel.

Op naar de Algarve & Andalusië

De volgende ochtend verplaatsten we ons nog verder naar het zuiden, richting de Algarve en Andalusië, waar we het meest zuidwestelijke punt van Europa bezochten, genoten van de mooiste zonsondergang tot nu toe en veel plezier hadden op de waterglijbanen, in de grotten en de prachtige Spaanse dorpjes!