In onze laatste blog, ontvluchtten we de naderende regen in de Picos de Europa en vervolgden onze reis naar het westen. De rit van de Picos de Europa naar Santiago was wat langer (6,5 uur met het noorden), dus we arriveerden vrij laat in de middag. Voor de eerste keer tijdens deze reis kampeerden we in het "wild"!
Een bezoek aan Santiago de Compostela
Er waren geen geschikte campings voor ons in de buurt van Santiago de Compostela (behalve één die leek op een parkeerplaats), dus vonden we een afgelegen plek in het bos op de heuvels achter de stad. Hoewel we de meeste regen wisten te vermijden, was het nog steeds een regenachtige nacht, dus waren er beperkte mogelijkheden om buiten te zijn, hoewel er waarschijnlijk volop wandelmogelijkheden waren in de omgeving.
De zoektocht naar een plekje voor North
De volgende ochtend gingen we naar Santiago de Compostela; het eindpunt van de Camino de Santiago. We reden naar het noorden, de heuvel af, en kwamen op een paar van de parkeerplaatsen die we via Park4Night hadden gevonden. Helaas stonden deze allemaal vol met auto's en was er geen enkele plek groot genoeg voor een busje van ons formaat. Toegewijd bleven we rondrijden totdat we de buitenwijken van de stad bereikten - dit duurde letterlijk meer dan een uur, toen we eindelijk een plek langs de weg vonden waar ons busje (net aan) in paste. Vanaf hier was het nog dik 30 minuten naar het centrum lopen, dus het was niet bepaald “dichtbij” het centrum, maar toch is het ons gelukt. Les – zij het algemeen bekend – ga niet de Spaanse steden in met een busje dat langer is dan een gemiddelde auto.
Dog-in-a-bag
Onze tweede handicap voor de dag was onze harige vriend. Helaas had hij nog steeds de verwonding aan zijn poot waardoor hij niet lang kon lopen. We waren voorbereid (dachten we) en gebruikten de speciaal ontworpen draagtas voor honden van K9 om hem door de stad te dragen. Het enige kleine detail wat we een beetje hadden onderschat, was zijn gewicht. De laatste keer dat hij gedragen moest worden, woog hij ongeveer 10 kg en tegenwoordig is hij bijna dubbel zo zwaar, waardoor we eindigden met een tas van meer dan 20 kg die we door een heuvelachtige stad moesten dragen (fantastisch). Hoewel het niet helemaal comfortabel was, trok het wel enorm veel aandacht van bijna iedereen die ons passeerde. Die dag werden er meer foto's van ons gemaakt dan dat we zelf in de stad maakten.
De kathedraal en heerlijk eten
We liepen door het centrum naar het kathedraalplein. Hier zagen we veel pelgrims met allerlei verschillende achtergronden en reismiddelen, opgewonden en moe omdat ze het eindpunt van het pad hadden bereikt. We liepen door de kleine steegjes van de stad, deden wat boodschappen en genoten van nog meer geweldige pincho's voor de lunch in A Taberna O Bispo, voordat we terugkeerden naar het busje.
Lang gewacht, toch gekregen.. Hondenvoer
De reden dat we wat vroeg moesten terugkeren, was omdat we hondenvoer hadden besteld (vrij specifiek gezien de allergieën van Moose) dat op die dag op een afhaalpunt in de stad zou worden bezorgd. Ergens tijdens het proces heeft een kleine wijziging in het afleveradres ertoe geleid dat het op een compleet ander adres werd bezorgd dan bedoeld. We kregen alleen een melding, een verwacht tijdvenster voor levering en een "live tracker" zodra de koerier in de buurt zou zijn. We gingen naar het adres net buiten de stad, dat een gewone woonwijk was, en kwamen aan aan het begin van het 3 uur durende levertijdvenster. We hebben ongeveer 20 minuten gewacht, maar het was duidelijk dat de bezorgservice nog niet was komen opdagen. Op de online tracker verscheen echter een klein autootje dat langzaam dichterbij kwam, vervolgens verder wegging, weer langzaam terugkwam, enzovoort. We waren ervan overtuigd dat dit onze bezorger was. Maar we waren ongeduldig...
De achtervolging
In plaats van 3 uur of langer te wachten, besloten we de bezorger zelf "te vinden" en de situatie uit te leggen toen we hem ontmoetten. Het werd een kat-en-muisspel, omdat de tracker eigenlijk niet "live" was, maar enigszins vertraagd was van zijn werkelijke positie. Dit betekende dat we de volgende uur Santiago de Compostela en naburige steden kriskras door elkaar hebben gereden, om de bezorgservice in te halen. Na ongeveer 30 minuten dachten we dat we de man in het vizier hadden en toen we hem inhaalden, riepen we uit het raam of hij de juiste persoon was die ons hondenvoer bij zich had. Alles wat we kregen waren een paar glazige ogen en zijn hoofd dat "nee" schudde. Hij moet gedacht hebben dat we gek waren... Misschien waren we dat ook wel. Toch gingen we door met onze zoektocht naar de juiste bestelwagen. Het werd gevolgd door een roekeloze rit door de stad, veel keren, rotondes met iets te veel snelheid en doodlopende wegen. En toch... we konden het nauwelijks geloven... We vonden de bestelwagen met de juiste bezorger en ik denk dat hij waarschijnlijk net zo verrast was als wij dat we hem daadwerkelijk vonden. In ons beste Spaans (en met hulp van Google Translate) legden we hem onze situatie uit en vroegen we of hij ons pakket nu kon geven. Hij controleerde zijn mobiele computer en concludeerde... Hij had het niet in zijn bestelwagen, maar het was bij zijn collega... Wat een domper. Maar hij was eigenlijk veel behulpzamer dan we hadden kunnen hopen en belde de collega en vroeg waar hij rondreed. Na een paar minuten praten, besloten ze dat we elkaar konden ontmoeten bij hun magazijn en het pakket konden krijgen (fantastische service)! De man die we ontmoetten leidde ons naar het magazijn en letterlijk 5 minuten later ontvingen we ons pakket; bijna te mooi om waar te zijn, maar deze keer was het dat niet :). Na een grote dankjewel waren we klaar om verder te gaan, allebei redelijk blij en Moose... nou, hij begreep niet echt waarom we al die moeite deden. Hij keek naar ons alsof hij wilde zeggen "geef me gewoon wat eten nu".
Naar het Zuiden
Na de achtervolging reden we door naar het zuiden, omdat we genoeg hadden genoten van de drukke straten. We begaven ons naar een camping ten westen van Pontevedra. Helaas was het, in tegenstelling tot wat online werd vermeld, nog steeds gesloten voor het seizoen. Met beperkte opties in de buurt en er redelijk klaar mee te zijn voor vandaag, vonden we een geweldige plek direct aan het strand, waar we in alle rust konden overnachten. We aten snel – en Moose zijn verse eten, genoten van de zonsondergang en lieten ons op ons matras vallen – dag, chaotische maar toch geslaagde dag.
Naar Portugal
De volgende ochtend werden we wakker met prachtig weer. Dus trokken we het kleed, de tafel en de stoelen tevoorschijn en genoten we van een geweldig picknickontbijt op het strand, zonder dat er iemand anders te zien was. Het was toevallig een van die geweldige, trage ochtenden, gewoon genietend van de geluiden van de oceaan. Laura heeft wat werk ingehaald en ik heb een goed half uur besteed aan het behandelen van de jas van Moose, die vol oud haar zat dat moest worden verwijderd (geweldige taken die ik heb).
We waren van plan nog steeds Pontevedra en Vigo te bezoeken om te genieten van wat oesters, aangezien de regio beroemd is om zijn schaaldieren, maar na nog eens 40 minuten proberen een parkeerplaats te vinden, gaven we ons deze keer over en accepteerden we dat we andere manieren moesten vinden om steden te bezoeken. In plaats daarvan gingen we verder naar het zuiden en staken de Portugese grens over. Hier vonden we een heerlijk plekje vlakbij Caminha, op het meest noordwestelijke punt van Portugal. Een rustig stadje waar we een paar nachten verbleven, genietend van het nabijgelegen bos en de stranden, maar ook gewoon ontspannen in het steeds aangenamer wordende weer. Vanaf hier zijn we verder naar het zuiden verhuisd om Porto en de Douro te bezoeken, maar daarover meer in onze volgende blog.